De "Molen van Tribury", dankt zijn naam aan de ligging in de wijk Tribury. In 1847 geeft de Bestendige Deputatie van Oost-Vlaanderen de toestemming aan Jan-Baptist Bronckart om deze stenen grondzeiler te bouwen. In 1850 wordt de molen in gebruik genomen door zijn neef, molenaar Prosper Bersez. Een politieverslag uit 1857 maakt melding van een moord, gepleegd door de molenaar op zijn tante mevrouw Bronckart. Achternagezeten door de ordediensten pleegt de molenaar zelfmoord waardoor de molen in de volksmond de bijnaam "Moulin de la Folie" kreeg.

De erfgenaam Leopold Van Rokegem-Bersez neemt de molen over in 1858 en maalt verder tot zijn overlijden in 1916. In 1919 wordt de molen verkocht aan Emiel Vanhecke en tenslotte in 1924 aan de familie Snoeck waarna de molen niet meer gebruikt wordt en men in 1926 het draaiende gedeelte demonteert. De wieken werden eraf gehaald en de builder en 3 koppels pletstenen werden verkocht. De vang en de vangbak bleven bewaard. Er werd een stenen trap gemetst om de molen te kunnen herbestemmen als landhuis.

De merkwaardige askop, waarvan de hoeken van de ashuizen uit 4 stangen bestaan waarop een vierhoekig stuk gietijzer was geklemd, werd na de verwijderen van het wiekenkruis in 1991 overgebracht naar het Provinvciaal Molencentrum Mola in Wachtebeke. In 1991 werd de kap gedicht en de romp uitwendig hersteld. Op de begane grond bevindt zich nu een paardenstal.

De ronde stenen grondzeiler heeft een verminkte zetelkap met kunstleien waarboven een smeedijzeren windwijzer staat. De dubbele gemetste buitentrap ten westen en de wijziging van getoogde muuropeningen gebeurde bij de herbestemming tot een verblijfplaats in 1926. De eikenhouten as is nog aanwezig, doch het oorspronkelijk zetelkruiwerk, de gietijzeren kruilier en het draaiende werk is niet meer aanwezig.