Historiek

Het domein van de familie Snoeck wordt aangelegd als buitenverblijf in de eerste helft van de 19^de eeuw in het gehucht Triburie tussen de in 1836 aangelegde Doorniksesteenweg en de oude weg naar Doornik. Een eerste 'maison d'agrément', gekend als “Le Bras de Fer”, krijgt op een oude prentbriefkaart de datering 1835, maar dateert vermoedelijk van enkele jaren later. De topografische kaart van 1862 geeft een eerste, schematisch beeld van het domein: ten noorden van de vijver ligt het buitenverblijf in een omhaagd parkje, aangelegd in landschappelijke stijl, waarbij gazons, bomenclumps en een bomenrand met sierbeplanting doorsneden worden door een zwierig padenpatroon.

In 1875 is notaris César Snoeck (1834-1898), tevens eigenaar van villa Snoeck, telg van de Gentse drukkersfamilie en befaamd verzamelaar van muziekinstrumenten, eigenaar van het domein. Het bestaande woonhuis wordt vergroot en het domein in zuidoostelijke richting uitgebreid. In de zuidoosthoek wordt het poortgebouw opgetrokken, dat vervolgens in 1889 zijn huidige vorm krijgt. Nadien volgt nog een uitbreiding in zuidwestelijke richting met een neerhof met serres, stallen, bakoven en aansluitende moestuin en boomgaard, afgebeeld op de topografische kaart van 1884. In 1902 volgen aanpassingen aan het woonhuis, een kasteeltje met twee hoektorens onder tentdak en zijtrapgevels. Terzelfdertijd wordt een artificiële torenruïne, de zogenaamd 'pont du diable', gebouwd.

Het park en kasteel lopen oorlogsschade op en worden na WO II verkocht aan de notarisfamilie Luycx. Het park wordt na de opgelopen oorlogsschade herschikt (cf. bewaarde schetsen uit 1946) naar ontwerp van de bekende Vlaamse landschapsarchitect Jules Buyssens (1872-1958) in een vereenvoudigde pittoreske stijl en met respect voor resterende parkelementen uit de 19de en begin 20^ste-eeuwse tijdslaag (onder meer parkvijver in apennootvorm, lindenaubette, solitaire bomen en bomengroepen). Rekening houdend met een nieuw te bouwen woonhuis wordt een nadrukkelijke vista uitgewerkt in noordelijke richting, op het gehucht De Klijpe met kerktoren. Centraal in het domein wordt een ovalen pad of 'trailway' aangelegd. De zuidwestelijke tuinzijde met vroeger neerhof en horticulturele aanleg wordt in het derde kwart van de 20ste eeuw afgesplitst en verkaveld. Het kasteel wordt afgebroken in 1952 en vervangen door een L-vormige bakstenen villa.

Torenruïne en dienstgebouw

In de zuidelijke punt van het (deels) omhaagde park ligt een weinig achter de Doorniksesteenweg, de zogenaamde 'pont du diable'. Deze tuinfolly werd in 1902 gebouwd als artificiële torenruïne en belvedère met uitzicht op het heuvellandschap ten zuiden van de Doorniksesteenweg. De toren met groentekelder verzonken in een terp is opgetrokken in baksteen en plaatselijke ijzerzandsteen of 'bergsteen' en 'puddingsteen', een keiige variant van voornoemde ijzerzandsteen. De torenverdieping is toegankelijk langs een bakstenen gekanteelde loopbrug op drie spitsbogen, thans in vervallen toestand.

In de zuidoostelijke hoek van het domein ligt aan de straat en naast de inrit een poort- en dienstgebouw. Het huidig uitzicht is het resultaat van een uitbreiding en verbouwing in 1889, maar aflijningen van oude dakhellingen verwijzen nog naar het eerste poortgebouw uit 1875. Aan de straatzijde heeft het gebouw een bakstenen lijstgevel met dubbelhuisopstand onder zadeldak tussen zijtrapgevels en een middentravee met torentje onder schilddak. Spaarvelden onder muizetandfries en vensteropeningen omrand door klompstenen verlevendigen de gevels.

De huidige villa van één bouwlaag hoog onder flauw zadeldak, werd in 1952 op dezelfde locatie als het tijdens WO II beschadigde kasteeltje opgetrokken. De L-vormige bakstenen villa is van het type 'Louisiana', standaard villamodel naar Amerikaans ontwerp.

Het park

In het park van circa twee hectare bleven naast de vervaagde rondweg en vijver ook fragmenten van de hoogstamboomgaard bewaard. De parkbomencollectie uit de 19^de- en vroeg 20^ste-eeuwse tijdslaag bevat onder meer zeldzaam Amerikaans geelhout en verder trompetboom, taxus, Californische schijncipres, Noorse esdoorn, treurbeuk, gewone beuk, bruine beuk (deels in groep aangeplant), tamme kastanje, haagbeuk, zuilvormige zomereik, zomereik, witte paardenkastanje, zilverlinde, zomerlinde, Hollandse linde (deels in groep aangeplant) en zwarte moerbei. Volgens aantekeningen op een ongedateerd meetplan trof men voorheen ook zilveresdoorn, gewone esdoorn met purperrode bladonderzijde, bontbladige esdoorn, treuracacia, treuriep, hemelboom en Italiaanse populier in het park aan. Enkele soorten, waaronder blauwe Atlasceder, spar, levensboom, treurpeer, magnolia en vederesdoorn werden ingebracht bij de herschikking van het park naar ontwerp van Jules Buyssens in het midden van de 20ste eeuw.

Deze tekst is de samenvoeging van volgende teksten:

Het afgelegen domein wordt als vroegste tuin ingeplant langsheen de steenweg in het derde kwart van de 19de eeuw, in een gevarieerde landschappelijke vormgeving. Het geheel kent uitbreidingen in het laatste kwart van de 19de eeuw, in zuidoostelijke richting (cf. nieuw opgetrokken poortgebouw) en bij het begin van de 20ste eeuw, in zuidwestelijke richting (cf. opgerichte torenruïne, neerhof met serres, stallen, oven en aansluitende moestuin en boomgaard), met minimaal drie toegangen. De tuin wordt na de opgelopen oorlogsschade tijdens WO 2 herschikt (cf. bewaarde schetsen uit 1946) naar ontwerp van de bekende Vlaamse landschapsarchitect Jules Buyssens (1872-1958) in een vereenvoudigde pittoreske stijl en met respect voor resterende tuinelementen uit de 19de en begin 20ste-eeuwse tijdslaag (onder meer vijver in apennootvorm, lindencirkel, solitaire bomen en bomengroepen). Rekening houdend met een nieuw te bouwen woonhuis wordt een nadrukkelijke vista uitgewerkt in noordelijke richting, op het gehucht De Klijpe met kerktoren. Centraal in het domein wordt een ovalen pad of 'trailway' aangelegd. De oorspronkelijke zuidwestelijke tuinzijde met vroeger neerhof en horticulturele aanleg wordt in het derde kwart van de 20ste eeuw afgesplitst en verkaveld.

Huidige tuin met vervaagde 'trailway', fragmenten van hoogstamboomgaard en resterende siervijver en bomencollectie uit de 19de en vroeg 20ste eeuwse tijdlaag met onder meer zeldzaam Amerikaans geelhout en verder trompetboom, taxus, Californische schijncipres, Noorse esdoorn, treurbeuk, gewone beuk, bruine beuk (deels in groep), tamme kastanje, haagbeuk, zuilvormige zomereik, zomereik, witte paardenkastanje, zilverlinde, zomerlinde, Hollandse linde (deels in groep), zwarte moerbei en (cf. aantekeningen op ongedateerd meetplan) voorheen ook zilveresdoorn, gewone esdoorn met purperrode bladonderzijde, gewone esdoorn met bont blad, treuracacia, treuriep, hemelboom en Italiaanse populier. Tevens enkele ingebrachte soorten uit de herschikking van de tuin bij het midden van de 20ste eeuw, waaronder blauwe Atlasceder, spar sp., levensboom sp., treurpeer, magnolia sp. en vederesdoorn.

Historiek

Uitgestrekte tuin in het gehucht Triburie, aangelegd door de familie Snoeck in het laatste kwart van de 19de en het begin van de 20ste eeuw. Notaris César Snoeck (1834-1898), telg van de Gentse drukkersfamilie en befaamd verzamelaar van muziekinstrumenten, verenigde in 1875 vier percelen tussen de in 1836 aangelegde Doorniksesteenweg in het zuiden en de oude weg naar Doornik in het noorden. Het bestaande woonhuis werd vergroot en in de zuidoosthoek van het domein werd het poortgebouw opgetrokken, dat vervolgens in 1889 zijn huidige vorm kreeg. Aanpassing van het woonhuis in 1902 en nabij de Doorniksesteenweg bouw van een artificiële torenruïne, de zgn. 'pont du diable'. Het domein bleef eigendom van de familie Snoeck tot 1942; beschadiging van de beplanting van het park tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bouw van een nieuw woonhuis in 1952 door de notarisfamilie Luycx.

Beschrijving

In de zuidoostelijke hoek van het domein, poort- en dienstgebouw. Aflijningen van oude dakhellingen verwijzen naar het eerste poortgebouw uit 1875; huidig uitzicht resultaat van uitbreiding en verbouwing in 1889. Aan de straatzijde, bakstenen lijstgevel met dubbelhuisopstand onder zadeldak tussen zijtrapgevels. Middentravee met torentje onder schilddak. Gevels met spaarvelden onder muizentandfries, vensteropeningen omrand door klompstenen.

Centraal in het domein stond het in 1952 afgebroken landhuis van de familie Snoeck, een kasteeltje met twee hoektorens onder tentdak en zijtrapgevels. De huidige villa uit 1952 is van het type 'Louisiana', standaard villamodel naar Amerikaans ontwerp. Bakstenen villa in L-vorm, een bouwlaag hoog onder flauw zadeldak.

In het westen van het domein, een weinig achter de Doorniksesteenweg, de zogenaamde 'pont du diable'. Gebouwd in 1902 als artificiële torenruïne en belvedère met uitzicht op het heuvellandschap ten zuiden van de Doorniksesteenweg. Overwoekerde toren met groentekelder verzonken in terp. Toren opgetrokken in plaatselijke ijzerzandsteen of 'bergsteen' en 'puddingsteen', een keiige variant van voornoemde ijzerzandsteen. Toegang tot de torenverdieping langs een bakstenen gekanteelde loopbrug op drie spitsbogen, thans in vervallen toestand.

Voormalig buitenhuis, op oude prentbriefkaart zogenaamd "Le Bras de Fer, anno 1835". Voormalig buitenhuis van de notarisfamilie Snoeck (zie Jan van Nassaustraat nummer 81), naar verluidt gesloopt in 1947. Behouden doch vervallen en deels ingestort voormalig dienstgebouw in eclectische stijl, opgetrokken in het vierde kwart van de 19de eeuw op de hoek van de tuin door notaris en befaamd verzamelaar van muziekinstrumenten César Snoeck. Bakstenen lijstgevel met dubbelhuisopstand onder zadeldak tussen zijtrapgevels. Torenvormig uitgebouwde middentravee.